Kάποιοι, τον δρόμο προς την δόξα τον κατέκτησαν... κουτσαίνοντας.Ολυμπιακοί Αγώνες στην Βαρκελώνη, 1992. Είναι ο ημιτελικός των 400 μέτρων των ανδρών. Φαβορί της κούρσας, ο Derek Redmond. Όλη του την ζωή προπονείτο για να ζήσει αυτή ακριβώς την στιγμή, έχοντας καταφέρει να ξεπεράσει πέντε χειρουργικές επεμβάσεις στους αχίλλειους τένοντες του.
Μόλις 175 μέτρα πριν από τον τερματισμό, παθαίνει μυϊκό τραυματισμό και πέφτει κάτω σφαδάζοντας από τον πόνο.
Γιατροί τον πλησιάζουν για να τον βοηθήσουν και η κούρσα για τον Redmond δείχνει πως έχει τελειώσει. Ο Βρετανός αθλητής όμως σφίγγει τα δόντια, σηκώνεται στα πόδια του και κουτσαίνοντας, παραπατώντας συνεχίζει την κούρσα.
Όταν ο πατέρας του βλέπει αυτή την εικόνα φεύγει από τις κερκίδες των θεατών και τρέχει κοντά του για να ακολουθήσει ο παρακάτω διάλογος :
-Είμαι εδώ γιε μου, πρέπει να σταματήσεις, δεν έχεις τίποτα να αποδείξεις και σε κανέναν. -Όχι μπαμπά, πρέπει να το τελειώσω αυτό.
-Εντάξει αγόρι μου, τότε θα το κάνουμε μαζί.
Με τα χέρια του τυλιγμένα στους ώμους του πατέρα του, ο Derek Redmond φτάνει μέχρι τον τερματισμό την ώρα που 65.000 θεατές έχουν σηκωθεί όρθιοι και αποθεώνουν τον μεγάλο αθλητή που δεν τα παράτησε ποτέ…
Αν έλεγε κάποιος στον Derek πριν τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης ότι η VISA θα αφιέρωνε διαφήμισή της στην εμφάνισή του θα σκεφτόταν : « Για φαντάσου, θα πάρω το χρυσό». Δυστυχώς όχι Derek δεν πήρες το χρυσό. Παρά το γεγονός ότι ήρθες τελευταίος στην κούρσα, έγραψες την δική σου σελίδα στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων
ΠΗΓΗ: sport24gr | goodstory.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου